ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΗ (ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ) Η ΓΝΩΣΗ ΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΣΤΟΥΣ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ» ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ.
Η αντιμετώπιση του μαχαιριού, είναι «ίσως» η πιο επικίνδυνη μορφή Αυτοάμυνας που υπάρχει. Είναι δε, τόσο δύσκολη που η επίσημη απόσταση ασφάλειας που δίδουν οι περισσότερες αστυνομίες του κόσμου, στην αντιμετώπιση του μαχαιριού με πυροβόλο όπλο, είναι τα 7 μέτρα.
Είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτό στον χώρο των Πολεμικών Τεχνών, πως οι Φιλιππινέζικες Πολεμικές Τέχνες (ΦΠΤ), γενικά, και κάποια συγκεκριμένα στυλ ειδικότερα, κατέχουν την μεγαλύτερη τεχνογνωσία και εξειδίκευση σε αυτό τον τομέα.
Επίσης είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως συστήματα άλλων τεχνοτροπιών, έχουν επηρεαστεί και συνεχώς επηρεάζονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό από την γνώση των ΦΠΤ, σε ότι αφορά την εκπαίδευση στο μαχαίρι, αλλά και ότι πολλοί εκπαιδευτές άλλων στυλ, επιλέγουν τις ΦΠΤ για την απόκτηση, συμπλήρωση και την αναβάθμιση των γνώσεών τους σε αυτό το ευαίσθητο αντικείμενο.
Σε αυτό το σημείο οφείλω να τονίσω πόσο αξιέπαινο είναι το γεγονός, που εκπαιδευτές άλλων τεχνών, που ενώ έχουν προπονηθεί με εντελώς διαφορετικό/ούς τρόπο/ους για πολλά χρόνια (τις περισσότερες φορές, εντελώς κόντρα με αυτόν που ακολουθούν οι ΦΠΤ) αποφασίζουν να παρακολουθήσουν είτε σχολές εκπαιδευτών, είτε σεμινάρια για να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτή την τεχνογνωσία.
Διδάσκω σχολές Εκπαιδευτών και ανοιχτά σεμινάρια ΦΠΤ από το 2004, και γνωρίζω καλά πόσο δύσκολη και πολλές φορές άβολη είναι αυτή η διαδικασία.
Ωστόσο, αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθεί καθόλου με την αντιπαράθεση μαχαίρι εναντίον μαχαιριού, αλλά θα προσεγγίσει μόνο στην χρησιμότητα της γνώσης και της εξειδίκευσης σε αυτό το πολυποίκιλο θανάσιμο όπλο.
Αρχικά πρέπει να κατανοηθεί πλήρως, πως τα εξειδικευμένα στυλ Φιλιππινέζικων Πολεμικών Τεχνών στο μαχαίρι, δε διδάσκουν – εκπαιδεύουν την χρήση και την αντιμετώπιση του μαχαιριού, αυτόνομα και ως κάτι ξεχωριστό από την άοπλη μάχη!
Κάτι τέτοιο θα ήταν μοιραίο (και άρα λανθασμένος -ή μη ενδεδειγμένος- τρόπος εκπαίδευσης) σε μια αντιμετώπιση του μαχαιριού. Φρονώ, ότι τουλάχιστον ως θεωρία, είναι από όλους κατανοητό, πως αν η μηχανική του σώματος δεν παραμένει ίδια σε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης, τόσο στην άοπλη όσο και στην ένοπλη μάχη, δεν μπορεί να επιτρέψει ή να επιτύχει την άμεση αντίδραση, χωρίς απολύτως καμία καθυστέρηση και χάσιμο πολύτιμου χρόνου στην επιλογή της κατάλληλης αμυντικής ή επιθετικής ενέργειας.
Το μαχαίρι είναι ένα όπλο που μπορεί εύκολα να συγκροτήσει τυφλή επίθεση, και να συνεχίσει με άλλη/ες.
Το μαχαίρι είναι ένα πολύ επικίνδυνο όπλο που κινείται σε όλες τις γωνίες και μπορεί να τρυπήσει, να κόψει και να πλήξει και στην κατεύθυνση προς τον στόχο και στην επιστροφή του, αλλά και στην αλλαγή πορείας του.
Μπορεί να βρεθεί πανεύκολα, το κόστος απόκτησης του είναι μηδαμινό, να μεταφερθεί με ευχέρεια, να κρυφτεί με άνεση και δυστυχώς να προκαλέσει τον θάνατο ή και ανεπανόρθωτη ζημιά με μία και μόνο κίνηση. Είναι το αγαπημένο όπλο των περισσότερων δραστών κάθε τύπου.
Δεν μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει τον τρόπο που κινείται το μαχαίρι και πως θα το αντιμετωπίσει, αν δεν ξέρει ποιες είναι αυτές οι κινήσεις.
Βάση της ως άνω παραδοχής, θα πρέπει να γίνει επίσης κατανοητό, πως όταν εκπαιδεύεται κάποιος σε αυτή την αρχή, δεν εξειδικεύεται μόνο στην αντιμετώπιση του μαχαιριού, αλλά και κάθε άλλου αντικειμένου που καθιστά ένοπλο έναν αντίπαλο, όπως κλειδιά, μπουκάλι, ποτήρι, τασάκι, αναπτήρα, στυλό, τσιμπιδάκι, ψαλίδι, πιστωτική κάρτα, και πλήθος άλλων…
Επίσης η εκπαίδευση στη χρήση – αντιμετώπιση του μαχαιριού, προφυλάσσει τον ασκούμενο από τραυματισμούς που μπορούν να προκληθούν στην διάρκεια μιας συμπλοκής, από αντικείμενα που δεν φέρει ποτέ στην προπόνηση του σε μια σχολή πολεμικών τεχνών, αλλά φέρει στην καθημερινότητά του, όπως δαχτυλίδια, μενταγιόν λαιμού ή χεριού, αγκράφα ζώνης, μεταλλικό μπρασελέ ρολογιού κ.α
Η βασικότερη προϋπόθεση όμως, είναι η αποδοχή, και άρα η ακολουθία του κατάλληλου τρόπου για την πραγμάτωσή της, πως ΔΕΝ μπορεί να διδαχθεί – επιτευχθεί η άοπλη αντιμετώπιση του μαχαιριού, χωρίς την διδασκαλία – εκπαίδευση – γνώση στην χρήση του!
Αυτό το άρθρο, αρχικά καταθέτει την πιο χρήσιμη συμβουλή σε σχέση με την αντιμετώπιση του μαχαιριού, η οποία είναι:
“Ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισης ενός αντιπάλου με μαχαίρι είναι η με κάθε μέσον και τρόπο ΑΠΟΦΥΓΗ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ! με κάθε τρόπο και μέσον φυγή από τον τόπο του περιστατικού πριν αυτό εξελιχθεί! “
Η εμπλοκή σε άμυνα εναντίον μαχαιριού ή αιχμηρού αντικειμένου, ουδεμία σχέση έχει με τις ηρωικές πράξεις που παρουσιάζονται στις ταινίες, ή με την ευκολία που αντιμετωπίζεται στις επιδείξεις πολεμικών τεχνών!
Είναι μια βίαιη, και σχεδόν πάντα αιματηρή υπόθεση που μπορεί εύκολα να καταλήξει θανάσιμη, περισσότερο και από αυτή του πυροβόλου όπλου.
Αναφέρω ενδεικτικά, πως σύμφωνα με τα στατιστικά θνησιμότητας του FBI από ανθρώπους του νόμου που σκοτώθηκαν σε μια μάχη, μόνο το 10% πέθανε από πληγές πυροβόλου όπλου.
Αντίθετα, το 30% που δέχτηκε επίθεση από μαχαίρι, απεβίωσε από τα τραύματα.
Η επίθεση με μαχαίρι δεν είναι κάτι πολιτισμένο. Είναι καθαρή βαρβαρότητα!
(Μεταφορά από παλαιότερο άρθρο μου) Όταν και μόνο όταν έχουν εκμηδενιστεί όλα τα περιθώρια αποφυγής και υπάρχει εμπλοκή ενάντια σε μαχαίρι πρέπει να υπάρχει μία μόνο σκέψη «Μάχη για επιβίωση». Πρέπει να διαγραφούν πλήρως όλα τα δεν, τα όχι, τα μη, τα εάν, τα ίσως και κάθε άλλος ανακοπτικός λόγος και αιτία που θα εμποδίσει ή θα συγκρατήσει τις απαιτούμενες ενέργειες για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρέπει να κατανοηθεί πλήρως ότι υπάρχουν δύο αντίπαλοι.
Ο πρώτος και ο βασικότερος είναι να ξεπεράσετε ή να σταματήσετε το φόβο σας και και μετά έρχεται ο αντίμαχος σας που πρέπει να επιτεθείτε αλύπητα και σκληρά όχι μόνο σε αυτόν, αλλά και στο ηθικό του! Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβετε πλήρως ότι αυτή είναι μία μάχη που μπορεί να επιφέρει το θάνατο και ότι δεν μπορεί παρά να υπάρξει μόνο ένας νικητής! Αυτή είναι μία κατάσταση «ή αυτός ή εγώ». Από τη στιγμή που ξεκινήσει η μάχη δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει κανένα περιθώριο για συμβιβασμό ή έλεος. Υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο, δεν υπάρχει καμία απόχρωση του γκρι!
Το καθήκον πρέπει να είναι μόνο ένα και στο μυαλό πρέπει να υπάρχει μόνο η ολοκληρωτική και πλήρη επικράτηση επί του αντιπάλου με κάθε μέσον. Μην σταματάτε τη μάχη, παρά μόνο όταν βεβαιωθείτε απόλυτα ότι ο αντίπαλος είναι τελείως ανίκανος να κάνει έστω και την παραμικρή κίνηση. Καλύτερα να σας χαρακτηρίσει η «υπερβολή» παρά να αιφνιδιαστείτε.
Είναι πολύ σημαντική η κατάλληλη γνώση και η σωστή εκπαίδευση, πως μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει αμυντικά ή επιθετικά το κεφάλι του, το ελεύθερο χέρι του (γροθιά, παλάμη, πήχης, αγκώνας…) καθώς και τα πόδια του ενώ παράλληλα κρατά ή χρησιμοποιεί το μαχαίρι (ή άλλο αντικείμενο) χωρίς να πληγεί από αυτό.
Οι δεξιότητες που θα αποκτηθούν, δεν πρέπει να έχουν σχέση με εντυπωσιακές κινήσεις, αλλά να στοχεύουν με όσο το δυνατόν πιο απόλυτο τρόπο στον ρεαλισμό και την πρακτική εφαρμογή.
Δεξιότητα σε αυτό τον τομέα σημαίνει, η τεχνική επάρκεια και η κατάλληλη γνώση για την αποτελεσματική καταπολέμηση του μαχαιριού. Αυτή αποκτάται και αναπτύσσεται μέσω του κατάλληλου τρόπου εκπαίδευσης και από την εμπειρία και την τελειοποίηση που αυτή επιφέρει.
Σημαντικοί ακόμα παράγοντες στον τρόπο εκπαίδευσης, είναι τα γρήγορα αντανακλαστικά και οι κινήσεις που δεν τερματίζουν και επανεκκινούνται, όπως και η φυσική προσαρμογή στις (τυχόν) μεταβολές τις μάχης. Κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση με ασταμάτητη ροή της κίνησης, αλλά και με την λογική της υπερθανάτωσης.
Κλείνοντας, λαμβάνοντας ως δεδομένο, πως δεν υπάρχει ούτε ένα στυλ πολεμικών τεχνών, που δεν διδάσκει άμυνα εναντίον σε μια κυκλική επίθεση με το χέρι που κατευθύνεται στο πρόσωπο, θα θέσω ένα σενάριο προς σκέψη και περισυλλογή.
Υποθέστε πως το χέρι του επιτιθέμενου ξεκινά από τη θέση πίσω από τον μείζων γλουτιαίο μυ. Κανένα απολύτως πρόβλημα μέσα στην προπόνηση που το χέρι είναι εξ ορισμού άοπλο.
Στη συνέχεια φανταστείτε πως το χέρι που επιτίθεται, κρατά μαχαίρι (ή στυλό ή τασάκι ή ποτήρι ή ένα μπουκάλι…) που είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σε μια συμπλοκή έξω από τη σχολή!
Τώρα σκεφτείτε κατά πόσο η επιλογή σας στην πρώτη περίπτωση, θα σας προστατέψει ή είναι η ενδεδειγμένη εάν βρεθείτε αντιμέτωποι με την δεύτερη περίπτωση.
Καλή τύχη στην εκπαίδευση σας!
Να θυμάστε, πως ο μόνος τρόπος να μάθει κάποιος να αμύνεται στο μαχαίρι είναι να ξέρει να το χρησιμοποιεί ο ίδιος.
Master Μιχάλης Κοσσυβάκης
Εκπαιδευτής άοπλης και ένοπλης μάχης – Διεθνής Εισηγητής